มีแม่ๆหลายคนถามกันมาเป็นจำนวนมากค่ะว่า "ปกติเวลาอยู่ข้างนอก หรือ อยู่ท่ามกลางคนญี่ปุ่น พูดภาษาอะไรกับลูก" เราเลยแบ่งเป็น 2 กรณีค่ะ

1. ถ้าเป็นบทสนทนาที่พูดกับลูก ไม่มีความจำเป็นต้องให้แม่ๆคนอื่นเข้าใจ

​ถ้าพูดกับลูกโดยไม่จำเป็นต้องมีลูกคนอื่นมาเกี่ยวข้องด้วย หรือ ไม่มีความจำเป็นต้องให้แม่ๆคนอื่นเข้าใจเราจะพูดภาษาไทยค่ะ เช่น ตอนไปรับลูกที่โรงเรียน "เอริค วันนี้โรงเรียนเป็นยังไงบ้างคับ" "วันนี้สนุกมั้ยคับ" "รอก่อน อย่าเพิ่งออกไป" ฯลฯ หรือ เวลาดุลูก หรือ เรื่องที่อยากให้เป็นความลับของเราสองคนแม่ลูก

2. ถ้าเป็นบทสนทนาที่พูดกับลูก อยากพูดให้เด็กคนอื่นหรือแม่คนอื่นเข้าใจ

สมมุติถ้าเราพาลูกไปเล่นกับลูกคนอื่น และเด็กเล่นกัน เราอยากพูดให้เด็กคนอื่นหรือแม่เขาเข้าใจด้วย เราก็จะพูดญี่ปุ่นค่ะ เช่น "เล่นกันดีๆนะคับ" "ขอโทษรึยัง" "แบ่งกันเล่นนะคับ" "ต่อคิวนะคับ" "เอริค สวัสดีคุณครูสิคับ" ฯลฯ

สมัยก่อนยอมรับนะคะว่า เคยแอบรู้สึกเขินที่จะพูดภาษาไทยนิดหน่อย ต่อหน้าแม่ๆคนญี่ปุ่นเลยพูดภาษาญี่ปุ่น พยายามที่เข้าใจ และปฏิบัติตัวตามกฎเกณฑ์แบบแม่คนญี่ปุ่นแต่ปรากฎว่า พอเราพูดญี่ปุ่น ทำตัวญี่ปุ่นจ๋าๆคนญี่ปุ่นเขาจะปฏิบัติตัวกับเราแบบคนญี่ปุ่นจริงๆ (ถึงแม้เขาจะรู้ว่าเราเป็นคนต่างชาติก็ตาม แต่พอเราทำตัวญี่ปุ่น พูดญี่ปุ่น เขาก็ยังเผลอ apply กฎระเบียบกับเราและตั้งมาตราฐานว่าเราต้องเป็นแบบเขา) ซึ่งมันเหนื่อยมากกกก (ที่ต้องมาคอยคิด วิเคราะห์ว่าแม่ๆจะคิดยังไง ทำตัวยังไง และมันไม่ใช่ตัวเรา) 

เราเองที่รู้สึกอึดอัด!! เพราะรู้เยอะไป รู้ว่าเขาคิดยังไง รู้ว่าควรทำตัวแบบไหนถึงถูกจริตแม่บ้านญี่ปุ่น แต่มันไม่ใช่ตัวเรา เพราะบางทีเราชอบแบบสบายๆมากกว่า (แบบคนไทย ไม่มาคิดหลายตลบ ไม่ต้องมาตีความ คิดซับซ้อนแบบคนญี่ปุ่น)

เราเลยตัดสินใจ เป็นตัวของตัวเอง!!

พูดภาษาไทยกับลูกต่อหน้าทำตัวเป็น "ไกจินที่รักญี่ปุ่น" แทน (ลดเลเวลความเทพภาษาญี่ปุ่นลงนิด เอาที่พอประมาณ แบบสื่อสารกันรู้เรื่อง พอเม้ามอยเรื่องทั่วไปกันได้)โดยจะบอกแม่ๆไว้ก่อนเลยว่า "ถ้าดิชั้นทำอะไรผิดพลาด กรุณาอย่าถือสา และขอโทษล่วงหน้าด้วยนะคะ ช่วยชี้แนะด้วย" (อันนี้ได้รับคำแนะนำจากคุณแม่ริโอะจังด้วย)

วิธีนี้เวิร์คมากกกค่ะทุกคน!!!

จากแรกๆที่เขาเกร็งๆ ไม่ค่อยกล้าเมคเฟรนกับเรา (เพราะเราดันหน้าเหมือนคนญี่ปุ่น พูดญี่ปุ่นได้มารู้ทีหลังตอนสนิทกันแล้วว่า แม่ๆแอบเม้าว่า เราเป็นคนไทยจริงมั้ย เพราะหน้าตาไม่เหมือนคนไทยเลย)พอเราทำตัวเป็นคนต่างชาติที่พูดญี่ปุ่นได้ และชอบญี่ปุ่น ทีนี้ เขาจะมองเราอีกแบบ เฟรนลี่ขึ้น กล้าเข้าหามากขึ้น และลดมาตราฐานกับความคาดหวังว่าเราต้องทำโน้นนี่กับเราไปเลยซึ่งมันทำให้สบายขึ้นมากกกกกกกกก(อย่างน้อยก็สบายใจขึ้น)

พอเราทำผิดนิดผิดหน่อย ขอโทษไปเขาก็รีบบอกว่า "ไม่เป็นไรเลย ได้ขนาดนี้ก็เก่งมากแล้ว!! มีอะไรให้ช่วยบอกเลยนะ"หลังจากนั้น ไลน์มาถามบ่อยๆ คอยฟอลโลวอัพ แจ้งข่าวทางร.ร.ให้ด้วยว่าเข้าใจมั้ยแถมชวนไปจิบชากันอีก

นอกเรื่องไปไกลเลย แต่สรุปแล้ว 

ถึงแม้จะอยู่ต่อหน้าคนอื่น เราก็ยังพูดไทยกับลูกเป็นหลักค่ะ ถึงตอนแรกบางคนอาจจะมอง อย่าไปสน อย่าไปแคร์ค่ะ

ถ้าเขาจะเหยียดเรา ไม่ใช่เพราะเราพูดภาษาไทยหรอกค่ะ แต่เป็นเพราะการวางตัวเรื่องมารยาทและกิริยามากกว่า (เช่น เสียงดังโหวกเหวก ทำผิดกฎระเบียบ ทำตัวมนุษย์ป้า เป็นต้น)

ที่เขามอง คิดว่าเขาไม่ไช่ว่าเขาเหยียดเราหรอกนะคะแต่มันเป็นสัญชาตญาณความอยากรู้มากกว่าว่า "เอ๊ะ ภาษาต่างชาติ ภาษาอะไร ไม่ใช่คนญี่ปุ่นเหรอ" เหมือนกับตอนที่เราอยู่เมืองไทย และได้ยินคนต่างชาติคุยกัน บางทีเราก็มีความสนใจ อยากรู้อยากเห็นเป็นธรรมดาค่ะ

ที่เล่ามา เราพูดถึงกรณี "แม่" คุยกับ "ลูกตัวเอง" นะคะ 

แน่นอนว่า ถ้าอยู่ในวงคนต่างชาติที่มีแต่ผู้ใหญ่ ไม่มีเด็กเราควรพูดภาษากลางที่ทุกคนเข้าใจ (เช่น ภาษาญี่ปุ่น หรือ ภาษาอังกฤษ) เพื่อให้คนอื่นที่ไม่เข้าใจภาษาไม่เอ้าท์ค่ะถือเป็นมารยาทอย่างหนึ่งปกติ ถ้าเราไปกับเพื่อนคนไทยและมีญี่ปุ่นอยู่ด้วยถ้าเพื่อนคนไทยคนนั้นพูดญี่ปุ่นได้เราจะคุยญี่ปุ่นกัน เพื่อให้คนญี่ปุ่นคนนั้นไม่รู้สึกเอ้าท์ค่ะแต่! ถ้าเราคุยกับลูกเรา ก็ตามที่อธิบายด้านบนเลยค่ะว่ามี 2 กรณี

ป.ล.อยากบอกว่าการเป็นคนต่างชาติในญี่ปุ่นบางทีก็มุมที่ได้เปรียบกว่าคนญี่ปุ่นอยู่เหมือนกัน 

มีเพื่อนเป็นคนญี่ปุ่น แต่โตที่ไทย ความคิดความอ่านคล้ายคนไทยเลยแต่พอย้ายกลับญี่ปุ่น ต้องไปอยู่ในสังคมญี่ปุ่นเขาก็แอบลำบากในเรื่องการปรับตัวมากกว่าพวกเราที่เป็นคนต่างชาติเพราะคนญี่ปุ่น ไม่ว่าจะยังไง เขาจะมองคนญี่ปุ่นที่โตต่างประเทศด้วยกันว่า เป็นคนญี่ปุ่นอยู่ดี 

เลยจะคาดหวังมาตราฐาน การวางตัวแบบคนญี่ปุ่นถึงแม้คนนั้นจะไม่ได้โตในญี่ปุ่น (ซึ่งแน่นอนว่า เพื่อนคนญี่ปุ่นคนนั้นอึดอัดมาก แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ ต้องปรับตัวให้เหมือนคนญี่ปุ่นทั่วไปอย่างเดียว) ในขณะที่คนต่างชาติ จะได้รับการอลุ่มอล่วย และการให้อภัย และเอ็นดูมากกว่า (ถ้าเรารู้จักทำและวางตัวเป็นไกจินที่รักญี่ปุ่น555)

ป.ล.2 ตอนนี้เราก็พูดไทยรัวๆกับลูกเลยค่ะ (แรกๆมีเขินนิดหน่อย แต่ตอนนี้ชินแล้วค่ะ) แม่บางคนไม่รู้ว่าเราพูดภาษาอะไร พอได้ยิน ก็มาถาม บางคนบอกเคยไปเมืองไทยมาด้วยบางคนบอกว่าชอบอาหารไทย มีหัวข้อคุยเพิ่มขึ้นอีกค่า

เขียนมายืดยาวสรุปคือ เป็นตัวของตัวเองไม่ต้องพยายามเปลี่ยนตัวเองให้เป็นญี่ปุ่นมากเกินไป เพราะมันไม่มีวันเป็นได้ (ในสายตาเขา) และเราเองที่จะเหนื่อยเองบางครั้ง การเป็นคนนอกก็ดีกว่าการเป็นคนในค่ะ

​ติดตามรับข่าวสารเกี่ยวกับญี่ปุ่น

YouTube: www.youtube.com/ilovejapanth/

Facebook: www.facebook.com/ILoveJapan.th/

Twitter: https://twitter.com/ILOVEJAPANTH

Instagram: www.instagram.com/ilovejapanth/

TikTok: https://www.tiktok.com/@ilovejapanth

ทดลองเรียนภาษาญี่ปุ่นออนไลน์ฟรี 3 วันได้ที่ www.ilovejapanschool.com